Nam primo illo
testimonio scripto, confestim legere et in Saxonica lingua interpretari, atque
inde perplures instituere studuit, ac veluti de illo felici latrone cautum est,
Dominum Iesum Christum, Dominum suum, immoque omnium, iuxta se in venerabili
sanctae Crucis patibulo pendentem cognoscente; quo subnixis precibus,
inclinatis solummodo corporalibus oculis, quia aliter non poterat, erat enim
totus confixus clavis, submissa voce clamaret: «Memento mei, cum veneris in
regnum tuum, Christe,» qui Christianae fidei rudimenta in gabulo primitus
inchoavit discere. Hic aut aliter, quamvis dissimili modo, in
regia potestate sanctae rudimenta scripturae, divinitus instinctus, praesumpsit
incipere in venerabili Martini solemnitate. Quos flosculos undecunque
collectos a quibuslibet magistris discere et in corpore unius libelli, mixtim
quamvis, sicut tunc suppetebat, redigere, usque adeo protelavit quousque
propemodum ad magnitudinem unius psalterii perveniret.
Quem enchiridion suum, id est manualem librum, nominari voluit, eo quod ad manum illum die noctuque solertissime habebat; in quo non
mediocre, sicut tunc aiebat, habebat solatium.
|