Omni itaque mala
doctrina a malis doctoribus malis auditoribus elucubratim exposita et condicta,
nocte adveniente atque suppetenti, et impunitate promissa, latrunculi duo armati in ecclesia concluserunt, adventum abbatis
praestolantes. Cumque media nocte Iohannes solito furtim,
nemine sciente, orandi gratia ecclesiam intrasset et flexis genibus ante altare
incurvaret, tunc duo illi latrunculi ex improviso dispoliatis gladiis in
eum irrumpunt et crudelibus afficiunt vulneribus. Sed ille ut solito ac semper
acris ingenio et, ut audivimus de eo a quibusdam referentibus, bellicosae artis
non expers, si in meliori disciplina non studeret,
statim ut sonitus latronum audivit, priusquam videret, insurgens acriter in
eos, antequam vulneratur, et vociferans, quantum poterat reluctabatur,
inclamitans daemones esse et non homines; non enim aliter sciebat, quia nec hoc
homines ausos esse existimabat. Vulneratus est tamen antequam sui advenirent. Sui ergo hoc rumore
expergefacti et etiam, audito daemonum nomine, perterriti utrique et
inexpertes, et etiam illi, Iudaico more, domini sui proditores, hinc inde ad
ecclesiae ostia concurrunt, sed antequam advenirent, latrunculi praecipiti
cursu ad proximantia sibi gronnae latibula, semivivum abbatem relinquentes, confugiunt.
Monachi vero seniorem suum semivivum colligentes, cum gemitu et moerore domum
reportaverunt, sed nec etiam illi dolosi minus lachrymabantur innocentibus. Sed
Dei misericordia tantum facinus impunitum fieri non
permittente, latrunculi, qui hoc perpetraverunt, omnes tanti sceleris
persuasores capti ligatique per varia tormenta morte turpissima periere. His ita relatis, ad incepta redeamus.
|