|
en habeo versus te
praecipiente reversus;
sit tibi frons
laeta versus recitante poeta.
laudibus aeternum
nullus negat esse Salernum;
illuc pro morbis
totus circumfluit orbis,
nec debet sperni,
fateor, doctrina Salerni,
quamvis exosa mihi
sit gens illa dolosa.
quid sim passus
ibi, nequit ex toto modo scribi;
iam febre vexatus
nimioque dolore gravatus
hic infirmabar,
quod vivere posse negabar,
et mihi dicebant
medici, qui signa videbant:
«ecce, poeta,
peris, non vives, sed morieris.»
sed febrem tandem medicina fugavit eandem;
nostri languoris testis tibi sit color oris,
in vultu pallor apparet adhuc, nisi fallor.
dum sapiens fieri cupio medicusque videri,
insipiens factus sum mendicare coactus.
nunc mendicorum socius sum, non medicorum,
nudus et incultus cunctis appareo stultus;
pro vili panno sum
vilis parque trutanno.
nec me nudavit
ludus neque fur spoliavit:
pro solo victu sic sum spoliatus amictu,
pro victu vestes consumpsi, dii mihi testes.
dum redeo, didici populi totius ab ore,
quod tua
distribuas solo pietatis amore.
per mundum redoles tanto bonitatis odore,
Caesaris adiutor, speciali dignus honore.
te pauper
sequitur, te praedicat omnis egenus,
idcirco quod sis hilaris dator atque serenus;
tu miseris pater
es multa dulcedine plenus;
nulla quidem
virtus est, a qua sis alienus.
cum de praesulibus
male quisque loquatur avaris,
omnes extollunt te
laudibus undique claris.
tu cum trans Alpes
famosus ut hic habearis,
re famam superas,
non a fama superaris.
optime vir, cuius
soror est et amica Minerva,
qua bene cuncta
regis quamvis in gente proterva,
sic da pauperibus,
sic in caelis coacerva,
ne totum dones
aliis, vero mihi serva.
vir pie, qui
numquam bursam pro paupere nodas,
quantum sis
largus, largo mihi munere prodas.
inde poeta tuus
tibi scribam carmen et odas.
sit finis verbi
verbum laudabile: do, das.
|