-6-

en habeo versus te praecipiente reversus;

sit tibi frons laeta versus recitante poeta.

laudibus aeternum nullus negat esse Salernum;

illuc pro morbis totus circumfluit orbis,

nec debet sperni, fateor, doctrina Salerni,

quamvis exosa mihi sit gens illa dolosa.

quid sim passus ibi, nequit ex toto modo scribi;

iam febre vexatus nimioque dolore gravatus

hic infirmabar, quod vivere posse negabar,

et mihi dicebant medici, qui signa videbant:

«ecce, poeta, peris, non vives, sed morieris.»

sed febrem tandem medicina fugavit eandem;

nostri languoris testis tibi sit color oris,

in vultu pallor apparet adhuc, nisi fallor.

dum sapiens fieri cupio medicusque videri,

insipiens factus sum mendicare coactus.

nunc mendicorum socius sum, non medicorum,

nudus et incultus cunctis appareo stultus;

pro vili panno sum vilis parque trutanno.

nec me nudavit ludus neque fur spoliavit:

pro solo victu sic sum spoliatus amictu,

pro victu vestes consumpsi, dii mihi testes.

dum redeo, didici populi totius ab ore,

quod tua distribuas solo pietatis amore.

per mundum redoles tanto bonitatis odore,

Caesaris adiutor, speciali dignus honore.

te pauper sequitur, te praedicat omnis egenus,

idcirco quod sis hilaris dator atque serenus;

tu miseris pater es multa dulcedine plenus;

nulla quidem virtus est, a qua sis alienus.

cum de praesulibus male quisque loquatur avaris,

omnes extollunt te laudibus undique claris.

tu cum trans Alpes famosus ut hic habearis,

re famam superas, non a fama superaris.

optime vir, cuius soror est et amica Minerva,

qua bene cuncta regis quamvis in gente proterva,

sic da pauperibus, sic in caelis coacerva,

ne totum dones aliis, vero mihi serva.

vir pie, qui numquam bursam pro paupere nodas,

quantum sis largus, largo mihi munere prodas.

inde poeta tuus tibi scribam carmen et odas.

sit finis verbi verbum laudabile: do, das.