De puero niveo.

Advertite,
omnes populi,
ridiculum
et audite, quomodo

Suevum mulier
et ipse illam
defraudaret.

Constantiae
civis Suevulus

trans aequora
gazam portans navibus
domi coniugem
lascivam nimis
relinquebat.

vis remige
triste secat mare,
ecce subito
orta tempestate
furit pelagus,

certant flamina,
tolluntur fluctus,
post multaque exulem
vagum litore
longinquo notus

exponebat.

nec interim
domi vacat coniux;
mimi aderant,
iuvenes sequuntur,

quos et immemor
viri exulis
excepit gaudens
atque nocte proxima
praegnans filium

iniustum fudit
iusto die.

duobus
volutis annis
exul dictus

revertitur.
occurit
infida coniux
secum trahens
puerulum.

datis osculis
maritus illi
«de quo», inquit, «puerum
istum habeas?
dic, aut extrema

patieris.»

at illa
maritum timens
dolos versat
in omnia.

«mi», tandem,
«mi coniux», inquit,
«una vice
in Alpibus
nive sitiens

extinxi sitim.
inde ergo gravida
istum puerum
damnoso foetu
heu gignebam.»

anni post haec quinque
transierunt aut plus
et mercator vagus
instauravit remos:
ratim quassam reficit,

vela alligat
et nivis natum
duxit secum.

transfretato mari
producebat natum

et pro arrabone
mercatori tradens
centum libras accipit
atque vendito
infante dives

revertitur.

ingressusque domum
ad uxorem ait:
«consolare, coniux,
consolare, cara:

natum tuum perdidi,
quem non ipsa tu
me magis quidem
dilexisti.

tempestate orta

nos ventosus furor
in vadosas syrtes
nimis fessos egit
et nos omnes graviter
torret sol, at il-

le nivis natus
liquescebat.»

sic perfidam
Suevus coniugem
deluserat;

sic fraus fraudem vicerat:
nam quem genuit
nix, recte hunc sol
liquefecit.