De asino Alfradae.

Est unus locus Homburh dictus,
in quo pascebat asinam Alfrad,
viribus fortem atque fidelem.

quae dum in amplum exiret campum,

vidit currentem lupum voracem.
caput abscondit, caudam ostendit.

lupus accurrit, caudam mornordit:
asina bina levavit crura
fecitque longum cum lupo bellum.

cum defecisse vires sensisset,
protulit grandem plangendo
vocem vocansque suam moritur domnam

audiens grandem asinae vocem
Alfrad cucurrit: «sorores,» dixit,

«cito venite, me adiuvate!

asinam caram misi ad herbam;
illius magnum audio planctum;
spero, cum saevo ut pugnet lupo.»

clamor sororum venit in claustrum,

turbae virorum ac mulierum
adsunt, cruentum ut captent lupum.

Adela namque, soror Alfradae,
Rikilam quaerit, Agatham invenit,
ibant, ut fortem sternerent hostem.

at ille ruptis asinae costis
sanguinis undam carnemque totam
simul voravit, silvam intravit.

illud videntes cunctae sorores
crines scindebant, pectus tundebant

flentes insontem asinae mortem.

denique parvum portabat pullum;
illum plorabat maxime Alfrad,
sperans exinde prolem crevisse.

Adela mitis, Fritherun dulcis

venerunt ambae, ut Alverade
cor confirmarent atque sanarent:

«delinque maestas, soror, querelas!
lupus amarum non curat fletum:
Dominus aliam dabit tibi asinam.»