Cap.  Num.

 1 dact     |      fuit unus ~Andreas dictus, fratres quem voce precari ~Demissa,
 2  19,  29 |      fidisque. ~Bis senos inter fratres in principe sistis ~Ipse
 3  21,  44 |     candela fulgebat. Ego enim, fratres, sicut promisi, in quantum
 4  27,  71 |   sermonibus, dicens: «Cessate, fratres, nolite alios accusare,
 5  27,  76 | reversus est sedem. ~Et re vera fratres, quia, si corpus beati Andreae,
 6  29,  97 |         derisimus et doluimus. ~Fratres, homines sumus, sicut fenum
 7  37,  124|         Unum abeamus cunsilium, fratres, una voluntas, unus animus
 8  38,  126|                   126. Nos vero fratres semper in excubiis sumus,
 9  38,  128|    vestes a pectore scindentes, fratres et cognatos, filios et nepotes
10  38,  133|               133. Obsecro vos, fratres, stare non pigeat vos, adhuc
11  41,  156|      positus est, inter ceteros fratres iste contum tenuit extento
12  41,  158|       misit: «O quanta insania, fratres! Si ista meditati estis
13  43,  161|    reliquos sacerdotes: «Eamus, fratres, visitemus fratrem nostrum,
14  44,  166|   spirat.» ~Sed ego vobis dico, fratres mei, commilitones mei, Ravennenses
15  44,  166|        et proditor fiat. ~Haec, fratres, de profundis pauca ausi, . . . . . .
16  46,  173|   deberent ad impetrandum inter fratres pacem: misit missos suos
17  46,  175|       civitate ista. ~Sed haec, fratres, quid aliud in hoc ostenditur
18  46,  175|       sunt signa et lacrimanda, fratres mei, quando creatura in