33 - De Sancto Iohanne XXXII

105. Iohannes XXXII, mansuetus et humilis vir, sapiens corde, prudens in verbis, pulcra habuit eloquia, honestam duxit vitam moresque bonos de mellito sermone. Praedecessorum suorum ammonitiones inlaesas et incolumes custodivit.

Hic autem, aiunt quidam cives, et civitatem Classis ab hostili populo ope multa ecclesiae tribus vicibus emit, non solum civitatem sed et abitantes in ea cum suburbanis suis omnibus, ut factus sum, emit.

Nam observans, euangelica verba, et cotidie intendebat, quod dicitur: «Discite quid est, misericordiam volo et non sacrificium.»

Audite igitur per prophetam: «Nonquid manducabo carnes taurorum, aut sanguinem hircorum potabo?» Audi et alium prophetam, Esayam, filium Amos: «Cum extenderitis manus vestras, avertam oculos meos a vobis, et cum multiplicaveritis preces, non audiam.»

Quare? Ubi est ergo David: «Invoca me in die tribulationis tuae, eripiam te, et magnificabis me»? Certe et alter propheta: «In die tribulationis clamabunt, et exaudiam.» Modo quid? Ubi ergo Esaya vaticinium, quod dixisti: «Haec dicit dominus: Cum deprecatum eum fueris, adhuc te loquente dicet: ecce adsum?» Et e cuntrario dicit: «Avertam oculos meos a vobis.» Una vox laetificat nos, alia cuntristat. Et quare nos non exaudiet Deus invocantes se? Immo exaudiet, sed moriamur.

Audi: «Quare manus vestrae sanguine plenae sunt? Lavamini, mundi estote, auferte malum cogitationum vestrarum ab oculis meis; quaerite iudicium, subvenite oppresso, defendite viduas, et venite et arguite me, dicit Dominus.»

Et iterum: «Vae, qui iustificatis impium et pro munere cundempnatis iustum. Vae, qui dicitis bonum esse malum et malum bonum dicitis, quia non est impiis gaudere, dicit Dominus. Sed si auferas a te omnem vinculum iniquitatis et verbum murmurationis et des esurienti panem tuum ex animo et animam humiliatam satiaberis,» Ysaias dicit, «erit Deus tuus tecum semper et non declinabit a te. Tunc clamabis, et Dominus exaudiet te; adhuc te loquente, dicet: ecce adsum.»

Videte, quomodo cito exaudiet Deus observantes praecepta sua! De iustis audi iterum David: «Iunior fui et senui, et non vidi iustum derelictum neque semen eius quaerens panem.»

De peccatoribus autem quid scriptum est? «Peccatori autem dixit Deus: Quare tu enarras iustitiam meam et sumes testamentummeum per os tuum?» et cetera usque: «intelligite, qui obliviscimini Deo, ne quando rapiat, et non sit qui eripiat.»

O karissimi, hic sermo ante oculos vestros cotidie stare debet, ut, quantum soliciti sumus de timore, tantum nobis proficiatad salutem. Vae anima illa, quae sic rapitur, quomodo accipiter aves. Hora egressionis animae nihil nobiscum tollimus nisi peccata quae gessimus.

Subsannamur e malignis spiritibus, deridemur ab ipsis, et coartant sine misericordia. Cum male attrectemur, dicunt: «Iste christianus mentitus, Christi opera in eo non invenimus. Ecce iste iudex captus est; en iste rex lapsus est. Non quomodo una obnoxia persona, sic iste sacerdos in profundum praecipitatus est?» Ante humanos oculos quietum iacet corpus, sed non videtur, qualiter a malignis spiritibus trahitur anima ipsius ad poenam.

Et non solum inspectores ecclesiae pro se examinantur, sed pro ovibus suis et pro omni populo, qui sibi commissum est. Popularis homo fortasse pro anima sua patitur poenam, inspectores pro toto grege. Si in tenebras exterioris immittendus est, quod animam non ad Christum adtraxit, ubi mittendus est illi, qui christianas animas perdidit?

Non praedicasti, tacuisti; non adquisisti; adquisitas et qui Deum serviebat cur vexasti, aut quare adflixisti? Quare in iudicio, ubi sedebas, periurii cunscius fuisti? Quare criminis auctor? Quare homicidii cunscius?

Nonne canon praecepit, ut episcopus nullam curam secularium per semet ipsum sumat, ut lectionis vacet, euangelium assidue legat et doceat? Si hoc non vis sectari, imitare isto sancto viro, aequipara beatum istum Iohannem, redime captivos, erue iuxta prophetam eos, qui ducuntur ad mortem, praedica doce releva labentem ovem non te iustis separare a fratribus tuis, ut una cum ipsis beatus sis et gratia Dei in vobis vacua non sit.

106. In huius igitur temporibus Agilulphus rex Langobardorum pacem cum Smaragdo patricio facta, per annum unum, stabilis fuit. Post namque annum expletum Balneum Regis et civitas Tusciae quae cognominatur Orbevetus ab exercitu invasae sunt Langobardorum.

Et in mense Aprilis et Maio stella comis in caelo apparuit.

Et iterum fecerunt Romani pacem cum praedicto rege tribus annis. Post haec autem invasa est Neapoli a Iohanne, et non post dies alliquos Eleutherius postquam expulit, interfecit eum.

Et dum cum victoria reverteretur, patriciatus dedignatus est fascibus, quamvis eunuchus fuisset, imperii iura suscepit. Quiegressus de Ravenna Romam vellet ire, a militibus in castro Lucceolis gladio peremptus est; cuius caput cunditum sacco Constantinopolim imperatori delatum est.

Eo quoque tempore praedictus rex Agilulphus notarium suum Stabilisinianum ad Focacem imperatorem legatum misit, deinde cum legatis imperatori revertens, pacem inter utrumque facta, aliquantos annos quieta fuit Italia.

107. Igitur, ut diximus, Focas, extincto Mauricio eiusque filiis, Romanorum invadens regnum, per [octo] annorum curricula principatum tenuit. Postulante beato Bonifacio papa statuit, Romana ut ecclesia omnium ecclesiarum et capud esset et sedis, quod antea Constantinopolitana ecclesia prima vocabatur.

Iterumque petit ab eo praedictus papa, ut in veteri fano, quod Romani pantheon vocabantur, destructa ydolorum sordes, ut ecclesia sanctae et intemeratae virginis Mariae et omnium sanctorum Dei martirum vel cunfessorum fieret, atque firmarentur, [ut] ubi omnium cunventus daemonum cungregabantur, et ibi omnium sanctorum et Dei electorum memoria veneraretur.

Interea exagitatum est bellum in Orientis partibus et Aegyptiorum. Prasini et Veneti inter se civili certamine gravissimas strages mactantes, multas Romanorum provincias, etiam et ipsam Ierosolimam captaverunt et ecclesias depraedantes, ad nihilum redierunt, et opes ecclesiae ornamentaqu e detulerunt, et ipsum vexillum sancta qua redempti sumus crucis auferentes, depopulaverunt et secum detulerunt.

Heraclianus vero, qui in illis diebus Affricam regebat, cuntra hunc Focacem rebellavit, atque veniens cum exercitu, privaviteum regno et vita; Eraclius, eiusque filius, rem Romanam publicam regendam suscepit.

His itaque transactis, defunctus est hic beatissimus et sepultus est, ut suspicatus sum, in ardica beati Apolenaris. Sedit annos 18, menses 6, dies 8.