|
18 -
De Sancto Petro XVII
24. Petrus
antistes XVII, sanctissimus vir, tenui corpore, procera statura, macilentus
effigie, prolixam habens barbam. A tempore beati Apolenaris una cum isto viro omnes praedecessores sui Syrie
fuerunt.
Fundator ecclesiae Petrianae,
muros per circuitum haedificans, sed nondum omnia conplens. Nulla ecclesia in
aedificio maior fuit similis illa neque in longitudine, nec in altitudine; et
valde exornata fuit de preciosis lapidibus et tessellis variis decorata et
valde locupletata in auro et argento et vasculis sacris, quibus ipse fieri
iussit. Ibi asserunt affuisse ymaginem Salvatoris depictam, quam nunquam
similem in picturis homo videre potuisset, super regiam; tam speciosissima et
assimilata fuit, qualem ipse Filius Dei in carne non fastidivit, quando gentibus
praedicavit.
25. Sed tamen volo, ut vobis notum sit, quod de superscripta
Domini nostri sancta effigie a singulis audivi senioribus, tampopularibus,
quanque sacerdotibus, sicut ipsi traditum habuerunt ab antecessoribus suis. Non solum mihi intimatum est, qui volo
hunc adscribere Pontificalem, verum etiam et ceteris meis cundiscipulis et
fratribus, qui nutriti in gremio sancta Ursiana ecclesia fuimus.
Quod fuisset quidam spiritualis
pater in heremo, postulabatque cotidie a Dominum, ut ostendisset ei formam
incarnationis suae. Qui dum post multa tempora in tali oratione suae animae
taedio lassaretur, astitit ei nocte vir in candidis vestimentis, angelico
habitu indutus, dixit illi: «Ecce exaudita est oratio tua et laborem tuum aspexi.
Surge, vade in civitatem quae vocatur Classis, et quaere ibi ecclesiam
Petrianam; et cum ingressus ibidem fueris, aspice super valvas eiusdem
ecclesiae infra ardicam, ibi me videbis depictum in parietis calce, qualis ego
fui in mundo in carnem».
Deinde ipse gaudio magno
repletus, verbo auditu laetus et ovans, heremum reliquit, comitabanturque cum
eo duo leones. Et surgens, per longinqua terrena itinera ad civitatem Classim
pervenit, et cum ingressus fuisset in praefatam ecclesiam una cum ipsis
leonibus, diutissime plorans et orans per parietes sanctam effigiem quaerere
coepit. Qui cum non invenisset, venit ad locum, quo dormienti revelatum fuerat
ipsa esse depicta effigies. Et
videns eam, cecidit pronus in terram, lacrimans, adoravit et agens gratias, quia
sicut viderat, veluti ei fuerat in sompnis revelatum.
Et intuens in illam diutissime,
dixit: «Gratia tibi ago, exauditor omnium Deus, qui non spernis quaerentes te
nec desideraspeccatorum mortem, sed invocantium te praesto es, aput quem
mediator, nec nuncius, nec intramissor necesse est, apud quem non est mora
deprecantium fidelium, iuxta quod nobis per prophetas pollicitus es: «Adhuc
loquente te, ecce adsum». Ecce
non secundum mea merita, sed secundum tuam misericordiam desiderium meum
adinpletum est. Iam satiatus
sum de sanctis divitiis tuis, iam de thesauro caelesti locupletatus sum. Suscipe animam meam in aula sancta tua, et
invitatus ad coenam agni, merear ingredi in regno tuo et sedere ad mensam
tuam».
Et his dictis diutissime horans
et gaudens, inter duosque leones circa eum rugientes reddidit spiritum. Qui
dehinc capientes populum, cuncurrerunt, adprehendentes, terram fossoriam cum
nimio timore et veneratione -- lanbentes leones eius menbra atque vestigia --
et lacrimas fundentes, cum ingenti luctu sepelierunt eum. Tunc leones, unus ad
caput eius prostratus est et alius ad pedes, rugitus magnos inter se dantes,
cuncurrentes hinc et inde iuxta sancti viri corpus, magnis vocibus
perstrepentes atque suorum collasub eius tumulo cupientes submittere -- amarissime
populus cum ipsis leonibus flebat -- ambo interierunt.
Ipse vero populus foveam ex
utraque parte in terra iuxta sancti viri corpus sepelivit illos hinc et inde.
Cum nimio autem metu territus est populus, in viam suam reversus est, narrabit
mirabilia, quae Dominus in hominibus et in bestiis exercuerat.
26. Fuit enim in
Valentiniani temporibus. Cum coepisset Valentinianus imperare, in ipso introitu
imperii eius beatus iste Petrus vita expoliatus astra petivit. Ut aiunt quidam,
sepultus fuit in sua fundata ecclesai Petriana. Certissime enim sciatis,
veritatem vobis dicam, non ullum mendacium.
Dum in monasterio meo beatae et
semper virginis Mariae quae vocatur ad Blachernas residerem, quod est fundatum
non longe a Guandelaria, dum vellem perscrutare omnium vita pontificum
Ravennatum, haesitator eram animae meae de huius sancti viri tumulo. Qui dum
ita cogitarem, unus ex pueris, qui cotidie aspectibus meis consistebat,
nunciavit mihi, Georgium presbiterum Classensis ecclesiae advenisse. Ille vero
illo tempore regebat curam ecclesiae sancti Severi confessoris Christi, vir
valde venerabilis, constans in omnibus, firmus absque imbecillitate.
Qui cum fuisset ad me ingressus,
postquam sedisset, statim sciscitare eum coepi, forsitan aut per antiquos
homines in audituaut visu aliquid de beati huius pontificis glosochomo scisset.
Ille autem ilari vultu dixit
mihi: «Veni, ostendam tibi, quod maxime cupis, ubi preciosissimus requiescit
thesaurus». Qui cum ascendissemus equis, properavimus Classem, et iussi meis
hominibus, qui nobiscum comitabantur, longius secedere, qua si stadio medio; et
ingressi sumus infra monasterium sancti Iacobi, quod est fundatum infra
superscriptae ecclesiae fontem. Vidimus sepulcrum ex lapide proconiso precioso,
et elavavimus duriter atque modice cooperculum. Invenimus infra ipsam arcam
capsam cipressinam; cumque sublevassimus eius tegumen, vidimus nos ambo sanctum
corpus iacens, quasi ipsa hora sepultus fuisset, longam habens staturam
cutemque pallore proditam et omnia integra menbra, pectus et ventrem integrum,
nulla deerant, nisi pulvillus capitis minuerat.
Tantum autem odorem manavit, ut
hac si incensum fragrantes mixturatum mirra balsamoque sentivimus. Irruit super
not terror orribilis ac vehementissimus et tanta tristitia, ut, quod antea
alacriter aperuimus, vix etiam cum suspiriis et gemitibus claudere potuimus. Odor
denique nos superabat in omnibus et sic fuit, ut amplius quam unam ebdomadam
odor ex nostris naribus nunquam recessit. Et desuper ipsam arcam illius imaginem
mire depictam continebatur literis: «Domnus Petrus archiepiscopus».
27. Et infra
ecclesia beati Iohannis euangelistae iussit Galla Placidia pro illius
sanctitate eius effigie tessellis exornari in pariete tribunali post tergum pontificis,
supra sedem ubi pontifex sedet. Quae effigies ita facta: prolixam habens barbam, extensis manibus, quasi
missas canit, et hostia veluti super altare posita est, et ecce angelus Domini
in aspectu altaris illius orationes suscipiens est depictus.
Istius temporibus Galla Placidia
augusta multa dona in ecclesia Ravennati optulit et lucernam cum cereostato ex
auro purissimo fecit, pensantes, ut dicunt quidam, pondere publico libras
septem, una cum sua effigie scenofactoriae artis factam infra orbita et per in
giro legentem: «Parabo lucernam Christo meo».
Et hic beatissimus alapas
Euangeliorum ex auro optimo et gemmis lucidissimis fecit, et effigies illius
ibidem facta est, quae permanent usque in praesentem diem, et literae hoc
ostendentes desuper capitis illius scripta sunt: «Domnus petrus antistes ob
diem ordinationis suae sanctae ecclesiae optulit.»
Defunctus est pridie Kalendas
Augusti. Sedit annos. . ., mensis. . ., dies. . .
|