31 - De Sancto Mariniano XXX

99. Marinianus XXX. Iste Romana natione, rubea visu fuerat forma, tensa et longa facies, glavaneo fulgebat oculi, et in omnibus valde decorus, nepos praedicti Iohannis praedecessoris sui fuit.

A beatissimo Gregorio Romae consecratus fuit et ab eo hic missus est. Et cum voluisset ex hac cathedra evadere, ne pontifexesset, dicebat, se tanti honoris pondera adinplere non posse. Tunc beatissimus papa Gregorius coepit cunsolatoria verba reficere, dicens: «Ego propter te unum parvulum faciam librum. Tene eum cotidie prae manibus tuis, semper in ipsum intende, observa verba illius libri et esto securus ab omni formidine.» Et scribens Librum Pastoralem et misit ei, dicens: «Frater carissime, propter te hunc feci librum, serva diligenter, sic edoce gregem tuam, sicut hic continet. Sis cum sacerdotibus tuis et cum universa plebe, ut securus possis dicere in examinis die: Ecce ego, Domine, et plebs mea mecum.» Et accipiens beatus Marinianus, erat cotidie legens ineo et observans.

100. Non fuit iste, ut ceteri, qui res ecclesiae devorat pro episcopati honore; etiam alterius sumunt munera, et debitores fiunt.

Et si contingerit orta intentio de duabus personis, sec mercantur sui honoris dignitatis, quomodo aliquem venundet. Et mittunt inter se exploratores, quantam ille largire pecuniam vult. Et cum nunciatum fortasse quingentos solidos, ille econtra deridit, quia pauci sunt. Ego,» inquit, «mille dabo. Interrogo, dicite domino ordinatori meo: melius est illi, mille solidos accipere quam illi pauci.» Nesciunt miseri, quia Simoniacas hereses sectantur. Et quomodo nesciunt, quando protestatur pontifex, dicens: «Vide, ne per dationem aut repromissionem quasi Simoniacus es?» Et ille vetat. Non utrorumque suorum malorum conscii sunt? Occulte tribuunt et accipiunt, et palam omnibus negant.

Cur non recordamini miseri? Quod coram hominibus negatis, patefiet coram divinis oculis, coram angelis et arcangelis, et coram principatibus et potestatibus, coram tronis et dominationibus, eoram caelestibus exercitibus et virtutibus, omnia occulta et secreta ibidem publicabuntur. Vis pervenire ad culmen dignitatis? Conspice labores certaminis. Quid tibi prodest vestem induere preciosam, cum anima diaboli sit laqueo capta? Num parum tibi videtur ecclesia tenere regimen?

Si considerare vultis, episcopus plus est quam rex. Rex purpuratus et auratus, sedens in trono regali, semper de morte cogitat, gladii conscius, semper, ut effundat sanguinem, pensat. Episcopus vero de salutatione animae, de inpiorum poena solicitus, de paradisi gaudia. Videte quales inter utrumque: rex, ut demoliatur corpora, episcopus, ut coronetur anima; rex, ut captivos ducat rebelles, episcopus, ut emat captivos, redimat et absolvat; iste, ut quieta nocte somnum ducat, ille nocte tota in laudibus persistat divinis. Et quid plura? Etiam et ipse rex episcopus, ut pro eo Deum deprecetur, rogat. Sufficiant ista: satis de [his] vobis dixi, non monendum, sed ad memoriam revocandum. Iste qui non ex nostro fuit ovile, videte, quomodo pie tenuit archieratica sede, monitus apostolica dogma.

101. Istius igitur temporibus circa commorantes marina litora maximeque ac civitate Ravennate gravissima peste vastati sunt. Et voluntati anni circulo Veronenses cives valida mors consumpsit.

Post hoc visum est terribile in caelo signum, et velut hostes sanguinei per totam noctem dimicantes, et lux clarissima lustrata est. Et in ipso anno Theodepertus rex Francorum cum Lothario patruele suo bellum cummisit, eiusque exercitus vehementer attritus est.

Post aliqua evoluta tempora Benedicti patris coenobium, quod situm est in castro Casino, nocte a Langobardis praedatum est, tempore Bonifacii abbatis.

Captaque est inter haec Agilulphi regis filia cum Gudescalcho viro suo ab exercitu Galicini patricii, de civitate Parmense, et in hac urbe Ravennae capti ducti sunt.

Hic quoque vita privatus, Smaragdus patricius ordinatus est, qui postea ab honore patriciatus a Gallinico abiectus est, et ipse sibi dignitatem assumens. Tunc Ravennenses cives indignati, proiecto Gallinico temerario, Smaragdum in loco pristino restituerunt.

102. Mauricius vero augustus, post 21. annum inperium tenuit, cum suis filiis Theodosio et Tiberio et Constantino a Foca ipse, stratore qui fuit Prisci patricii, occiditur.

Igitur, ut diximus, senper bellum fuit inter Ravennenses et Langobardos, et discordia grandis propter filiam suam, quae capta a Ravennantibus fuerat. Et propter ipsam iram civitas Cremona a praedicto capta et distructa est rege, et Mantua nimis vexata est et disrupta.

Regnante Foca anno secundo, indictione 8, beatus Gregorius migravit ad Dominum, successitque eum Savinianus. Fuitque in ipso tempore validum frigus; messes vero vastatae a muribus sunt, et alia percussae uredine. Et in eodem anno in populo famis valida, quia frugalitas omnis parva et rare inveniebatur, sicut nunc est temporibus nostris. Idcircum hoc factum est, ut indicium amissae praedicationis de morte beati Gregorii a Deo per ipsam famem validam ostenderetur, quia cibus animae praedicatio divina est, corporis vero omnis frugalitas.

103. Igitur, ut diximus, mortuus est hic beatissimus die 10. Kalendas Novembris, et sepultus est in ardica beati Apolenaris, extra muros Classis, cum multis lamentationibus. Et est ibi epithafium exaratum ita:

«Sanctificus senper monitis memorande sacerdos,
Hoc positus tumulo Mariniane, iaces.
Corpore defunctus tamen est tua fama superstes,
Artus obit terris, lux tua facta tenet.
Moenibus his veniens Romana antistis ab urbe,
Tutasti precibus sanctae Ravennae tuis.
Cuncta salutifero disponens tempore scela,
Te pius in populo, Christo rogante, dedit.
Quod tamen his tenplis meruisti sumere busta,
Te placuisse Deo, tanta sepulcra probant.
Utque vices cuius gessisti rite sacerdos,
Ipsius inque locis sit tibi sancta quies.»

Sedit annos. . ., menses. . ., dies. . . .