Cap. Par. Num.

 1 1,  0,   9|          subiciens: «Quid prodest», inquit, «servo Dei significatio
 2 2,  0,   4|        latius innotescens: «Forma», inquit, «estote gregi», et beatus
 3 3,  3,   2|           arguit vehementer. «Cur», inquit, «nobilissimis orta natalibus
 4 3,  5,   2|            innitaris. ›Maledictus‹, inquit scriptura, ›qui confidit
 5 3,  7,   1|          etiam valedicenti: «Vade», inquit, «ad Italiam, vade, vilissimis
 6 3,  8,   2|            iussit asperrima. «Ora,» inquit, «tibi, serve Dei, in tua
 7 3,  8,   3|        audiens homo Dei: «Confido», inquit, «in domino Iesu Christo,
 8 3, 10,   2|           repente codice: «Maurum», inquit, «cito requirite.» Quo nusquam
 9 3, 12,   2|         post pauca: ›Sanctificate‹, inquit. ›ieiunium, vocate coetum,
10 3, 12,   7|            allocutus: «Iustum est», inquit, «ut, qui proprio supplicio
11 3, 14,   2|         ipse lacrimabundus: «Quid», inquit, «a parvo magna deposcitis?
12 3, 15,   2|    laberetur. At ipse: «Sternatur», inquit, «super tabulata nunc in
13 3, 16,   3|  praesentiam?» At illa: «Pietatis», inquit, «amor talia me facere persuasit:
14 3, 16,   5|             Et denuo ad eum: «Vis», inquit, «rogemus dominum, ut te
15 3, 22,   2|              Quibus ipse: «Tempus», inquit, «huius oppidi propinquavit,
16 3, 22,   3|  interrogatus a fratribus: «Video», inquit, «plagam gravissimam nobis
17 3, 30,   2|         ceteros commanentes: «Hac», inquit, «nocte dispositis per muros
18 3, 30,   3|             saepius repetens: «Me», inquit, «si mentitus fuero, lapidate.»
19 3, 30,   5|     apostolo protestante: «Multum», inquit, «valet oratio iusti assidua.»~ ~  ~
20 3, 31,   3|            3 Cui servus Dei: «Pax», inquit, «tibi, rex optime. Christi
21 3, 31,   4|                   4 Et rex: «Hunc», inquit, «populum, pro quo benivolus
22 3, 32,   2|            Odovacarem», «Odovacar», inquit, «integer inter tredecim
23 3, 33,   1|     proiecit et lacrimans: «Credo», inquit, «homo Dei, te filio meo
24 3, 35,   2|             servus Dei: «Non tibi», inquit, «expedit, fili, corporeis
25 3, 38,   2|        sanctus Dei famulus: «Noli», inquit, «metuere praenuntiatum
26 3, 40,   2| interrogationibus arguebat: «Hanc», inquit, «animam, Giso, an aurum
27 3, 40,   2|          sapienter adiecit: «Ergo», inquit, «desine innocentes opprimere,
28 3, 40,   3|                   3 at illa: «Cur», inquit, «nos sic accipis, serve
29 3, 40,   4|         ante cessaverat. «Scitote», inquit, «fratres, sicut filios
30 3, 42,   1|           proloquens: «Noveris me», inquit, «quantocius ad dominum
31 3, 42,   2|      commonitione perculsus: «Cur», inquit, «hac contestatione confundimur,
32 3, 42,   2|      adiutum?» Et ille: «Qualibet», inquit, «occasione cellulam meam