14. De mirabili sanatione mulieris desperatae, quae post inmanem diutinumque langorem ita viri Dei oratione convaluit, ut ad opus agrale die tertio fortis accesserit.

1 Accidit etiam eiusdem loci quandam mulierem diuturno langore vexatam iacere seminecem, exequiis iam paratis, cuius proximi maesto silentio voces funereas quodam fidei clamore presserunt et ante ostium cellulae sancti viri corpus iam paene exanime deposuere languentis.

2 Videns itaque homo Dei clausum aditum oppositione lectuli ait ad eos: «Quidnam est, quod facere voluistis?» Responderunt: «Ut oratione tua vitae reddatur exanimis.» Tunc ipse lacrimabundus: «Quid», inquit, «a parvo magna deposcitis? Agnosco me prorsus indignum. Utinam merear veniam pro meis invenire peccatis!» Et illi: «Credimus», inquiunt, «quod, si oraveris, reviviscet.»

3 Tunc sanctus Severinus fusis ilico lacrimis in oratione prostratus est et muliere protinus assurgente allocutus est eos: «Nolite quicquam horum meis operibus applicare: hanc enim gratiam fidei vestrae fervor emeruit, et hoc fit in multis locis et gentibus, ut cognoscatur, quod unus sit Deus, faciens in caelo et in terra prodigia, excitans perditos in salutem et mortuos vitae restituens.» Mulier vero sanitate recepta opus agrale die tertio iuxta morem provinciae propriis coepit manibus exercere.