14. Quinti sapientis secunda historia: gladius

Fuit quidam vir Serve nomine in provincia Babyloniae, alacer et fortis. accidit autem ut cum festinantia militaret ad bellandum cum hoste suo. illo autem eunte uxor sua misit ad amicum suum, ut veniret et concumberet secum. amicus autem suus misit puerum suum, ut praepararet se. ipso autem faciente moram et amoris igne crescente concubuit cum legato, non tantum propter delectationem quam propter expectatam amici moram. - unde certum est quod, si femina vocat amantem et stans in ipso ardore nequid eum habere, si adest aliquis in praesenti, utitur eo; tanta est malicia feminarum. - interea videns amicus eius quod puer quem misit moram faceret, ense acincto venit ad domum amicae. mulier autem ficta causa stans in balneo vidit eum venientem ad se et statim celavit puerum in thalamo suo, et ascendens amans salutavit eam dicens: saluto. et illa resalutato eo dixit: sedeatis. his sedentibus et loquentibus, ecce Serve veniebat. cum autem videret eum uxor eius, dixit in se ipsa: quid faciam? si abscondero hunc hic, malum est, quia puer etiam eius est hic absconsus; et si vir meus invenerit ambos in domo sua, requiret causam, et quid responsura sim ignoro, et ita erunt duo hi occisi pro me, et demum me ipsam mactabit in tanto scelere deprehensam. et quamvis forsitan non erimus mortui, ero tamen nota rea marito ob amici et pueri absconsionem et ob hoc ab omnibus vituperata mortalibus, tam viris quam mulieribus. ego ipsa utile consilium mihi dabo: pandam hos. his autem ostensis culpae fama erit celata; si autem eos occultavero, culpa patefiet. moxque dixit amico: dulcissime amice, si vis evadere, extrahe arma et evaginato nucrone sta iuxta portam curiae et magna voce vocifera, et si dixerit vir meus quid habes, saltem noli dicere ei fingendo te mutum. fecit ille ut mulier iusserat. et ecce Serve afuit et ait illi clamanti: quid habes? ille vero quasi accensus furia nil respondit, sed magis clamabat. tunc Serve intrans domum dixit uxori: quid habet homo ille? respondit illa: hic homicida iratus est super servum suum et insecutus est eum evaginato gladio, ut eum occideret; hic autem multum verberatus vix evasit ab eius manibus, deinde videns dominum suum volentem eum occidere fugit et venit huc et commendavit vitam suam tuo auxilio qui fortissimus es, credens hic te esse: propter hoc clamabat ille tali modo. tu autem deo volente venisti: facito de eo quod vis. interea amicus fugam iniit, timens ne panderetur. Serve autem dixit uxori suae: o coniunx, laudanda et benedicta es, quia liberasti hunc hominem a morte. et ut magis amaretur a viro, ostendit ei puerum verberatum. sed ut haec posset credere, verbera passus erat miser ille, quae illa fecerat sibi tunc quando amicus eius ivit ad portam viro tamen nondum veniente, eo tamen prodeunte viri <ad> adventum. - proinde, domine rex, devita ingenium mulieris. qua de causa iussit rex non occidi filium suum.