XXVIII.

Te maris et terrae numeroque carentis harenae
   mensorem cohibent, Archyta,
pulveris exigui prope latum parva Matinum
   munera nec quidquam tibi prodest

aerias temptasse domos animoque rotundum
   percurrisse polum morituro.
occidit et Pelopis genitor, conviva deorum,
   Tithonusque remotus in auras

et Iovis arcanis Minos admissus habentque
   Tartara Panthoiden iterum Orco
demissum, quamvis clipeo Troiana refixo
   tempora testatus nihil ultra

nervos atque cutem morti concesserat atrae,
   iudice te non sordidus auctor
naturae verique. sed omnis una manet nox
   et calcanda semel via leti.

dant alios Furiae torvo spectacula Marti,
   exitio est avidum mare nautis;
mixta senum ac iuvenum densentur funera, nullum
   saeva caput Proserpina fugit:

me quoque devexi rapidus comes Orionis
   Illyricis Notus obruit undis.
at tu, nauta, vagae ne parce malignus harenae
   ossibus et capiti inhumato

particulam dare: sic quodcumque minabitur Eurus
   fluctibus Hesperiis Venusinae
plectantur silvae te sospite multaque merces
   unde potest tibi defluat aequo

ab Iove Neptunoque sacri custode Tarenti.
   neglegis inmeritis nocituram
postmodo te natis fraudem conmittere? fors et
   debita iura vicesque superbae

te maneant ipsum: precibus non linquar inultis
   teque piacula nulla resolvent.
quamquam festinas, non est mora longa; licebit
   iniecto ter pulvere curras.