VII.

O saepe mecum tempus in ultimum
deducte Bruto militiae duce,
   quis te redonavit Quiritem
      dis patriis Italoque caelo,

Pompei, meorum prime sodalium?
cum quo morantem saepe diem mero
   fregi, coronatus nitentis
      malobathro Syrio capillos,

tecum Philippos et celerem fugam
   sensi relicta non bene parmula,
   cum fracta virtus, et minaces
      turpe solum tetigere mento;

sed me per hostis Mercurius celer
denso paventem sustulit aere,
   te rursus in bellum resorbens
      unda fretis tulit aestuosis.

ergo obligatam redde Iovi dapem
longaque fessum militia latus
   depone sub lauru mea nec
      parce cadis tibi destinatis.

oblivioso levia Massico
ciboria exple, funde capacibus
   unguenta de conchis. quis udo
      deproperare apio coronas

curatve myrto? quem Venus arbitrum
dicet bibendi? non ego sanius
   bacchabor Edonis: recepto
      dulce mihi furere est amico.