XVII.

Cur me querelis exanimas tuis?
nec dis amicum est nec mihi te prius
   obire, Maecenas, mearum
      grande decus columenque rerum.

a, te meae si partem animae rapit
maturior vis, quid moror altera,
   nec carus aeque nec superstes
      integer? ille dies utramque

ducet ruinam. non ego perfidum
dixi sacramentum  ibimus, ibimus,
   utcumque praecedes, supremum
      carpere iter comites parati.

me nec Chimaerae spiritus igneae
nec si resurgat centimanus gigas
   divellet umquam: sic potenti
      Iustitiae placitumque Parcis.

seu Libra seu me Scorpios adspicit
formidolosus, pars violentior
   natalis horae, seu tyrannus
      Hesperiae Capricornus undae:

utrumque nostrum incredibili modo
consentit astrum; te Iovis inpio
   tutela Saturno refulgens
      eripuit volucrisque Fati

tardavit alas, cum populus frequens
laetum theatris per crepuit sonum;
   me truncus inlapsus cerebro,
      sustulerat, nisi Faunus ictum

dextra levasset, Mercurialium
custos virorum. reddere victimas
   aedemque votivam memento;
      nos humilem feriemus agnam.