XIII.

O fons Bandusiae splendidior vitro,
dulci digne mero non sine floribus,
   cras donaberis haedo,
      cui frons turgida cornibus

primis et venerem et proelia destinat.
frustra, nam gelidos inficiet tibi
   rubro sanguine rivos
      lascivi suboles gregis.

te flagrantis atrox hora Caniculae
nescit tangere, tu frigus amabile
   fessis vomere tauris
      praebes et pecori vago.

fies nobilium tu quoque fontium
me dicente cavis inpositam ilicem
   saxis, unde loquaces
      lymphae desiliunt tuae.

XIV.

Herculis ritu modo dictus, o plebs,
morte venalem petiisse laurum
Caesar Hispana repetit penatis
   victor ab ora.

unico gaudens mulier marito
prodeat iustis operata sacris
et soror clari ducis et decorae
   supplice vitta

virginum matres iuvenumque nuper
sospitum; vos, o pueri et puellae
iam virum expertae, male nominatis
   parcite verbis.

hic dies vere mihi festus atras
exiget curas: ego nec tumultum
nec mori per vim metuam tenente
   Caesare terras.

i pete unguentum, puer, et coronas
et cadum Marsi memorem duelli,
Spartacum siqua potuit vagantem
   fallere testa.

dic et argutae properet Neaerae
murreum nodo cohibere crinem;
si per invisum mora ianitorem
   fiet, abito.

lenit albescens animos capillus
litium et rixae cupidos protervae;
non ego hoc ferrem calidus iuventa
   consule Planco.