VII.

Diffugere nives, redeunt iam gramina campis
   arboribusque comae;
mutat terra vices et decrescentia ripas
   flumina praetereunt;

Gratia cum Nymphis geminisque sororibus audet
   ducere nuda choros:
inmortalia ne speres, monet annus et almum
   quae rapit hora diem.

frigora mitescunt Zephyris, ver proterit aestas
   interitura, simul
pomifer autumnus fruges effuderit, et mox
   bruma recurrit iners.

damna tamen celeres reparant caelestia lunae:
   nos ubi decidimus
quo pius Aeneas, quo Tullus dives et Ancus,
   pulvis et umbra sumus.

quis scit an adiciant hodiernae crastina summae
   tempora di superi?
cuncta manus avidas fugient heredis amico
   quae dederis animo.

cum semel occideris et de te, splendide, Minos
   fecerit arbitria,
non, Torquate, genus, non te facundia, non te
   restituet pietas;

infernis neque enim tenebris Diana pudicum
   liberat Hippolytum
nec Lethaea valet Theseus abrumpere caro
   vincula Perithoo.