XXXV.

O diva, gratum quae regis Antium,
praesens vel imo tollere de gradu
   mortale corpus vel superbos
      vertere funeribus triumphos:

te pauper ambit sollicita prece
ruris colonus, te dominam aequoris
   quicumque Bithyna lacessit
      Carpathium pelagus carina;

te Dacus asper, te profugi Scythae
urbesque gentesque et Latium ferox
   regumque matres barbarorum et
      purpurei metuont tyranni,

iniurioso ne pede proruas
stantem columnam neu populus frequens
   'ad arma', cessantis 'ad arma'
      concitet imperiumque frangat;

te semper anteit serva Necessitas,
clavos trabalis et cuneos manu
   gestans aena nec severus
      uncus abest liquidumque plumbum;

te Spes et albo rara Fides colit
velata panno nec comitem abnegat,
   utcumque mutata potentis
      veste domos inimica linquis,

at volgus infidum et meretrix retro
periura cedit, diffugiunt cadis
   cum faece siccatis amici,
      ferre iugum pariter dolosi:

serves iturum Caesarem in ultimos
orbis Britannos et iuvenum recens
   examen Eois timendum
      partibus Oceanoque rubro.

heu heu, cicatricum et sceleris pudet
fratrumque. quid nos dura refugimus
   aetas? quid intactum nefasti
      liquimus? unde manum iuventus

metu deorum continuit? quibus
pepercit aris? o utinam nova
   incude diffingas retusum in
      Massagetas Arabasque ferrum.