Historiae
   Lib. Cap.
 1   1, 75|           utrisque frustra fuit, Vitellianis inpune, per tantam hominum
 2   1, 87|          ceteri Galliarum aditus Vitellianis exercitibus claudebantur,
 3   2, 25|         acies, terga vertentibus Vitellianis, Celsus doli prudens repressit
 4   2, 25|           ea cunctatione spatium Vitellianis datum in vineas nexu traducum
 5   2, 35|        exercitus quanto laetiora Vitellianis, tanto acrius Othoniani
 6   2, 44|   proditione victum fremebat: ne Vitellianis quidem incruentam fuisse
 7   3, 9 |          has ad copias nequaquam Vitellianis paris (quippe tres adhuc
 8   3, 29| conclamavit; ceteri trepidis iam Vitellianis seque e vallo praecipitantibus
 9   3, 30|           frequens obstrictusque Vitellianis partibus Cremonensis populus,
10   3, 32|        sedes et praebiti in acie Vitellianis cibi, caesae quaedam feminae
11   3, 60|  municipiis; simul conloquia cum Vitellianis decem milium spatio distantibus
12   3, 62|         interficitur. caput eius Vitellianis cohortibus ostentatum ne
13   3, 69| improviso tumultu, sed prosperum Vitellianis fuit. Sabinus re trepida,
14   3, 79|     anfractus viarum, quae gnara Vitellianis, incomperta hostibus metum
15   4, 38|       credebat, augentibus famam Vitellianis, qui studium partium nondum
16   4, 49|        animo fuisse; et quidam e Vitellianis urbe profugi ostentabant
17   4, 49|          navibus Gallia ducem se Vitellianis exercitibus ostenderet.