Historiae
   Lib. Cap.
 1   2, 5 | abesset, antiquis ducibus par. Mucianum e contrario magnificentia
 2   2, 77|   Caecinam numeremur: ne tamen Mucianum socium spreveris, quia aemulum
 3   2, 79|   remeans et consiliorum inter Mucianum ac patrem nuntius. cuncta
 4   3, 1 |   venturum cum copiis Orientis Mucianum; superesse Vespasiano mare,
 5   3, 8 |      sisti bellum expectarique Mucianum iubebat, adiciebatque imperio
 6   3, 25|      subditus rumor, advenisse Mucianum, exercitus in vicem salutasse.
 7   3, 46|    fortuna populi Romani, quae Mucianum virisque Orientis illuc
 8   3, 49|    vertebat, nihil adventantem Mucianum veritus, quod exitiosius
 9   3, 53|     pati Antonius et culpam in Mucianum conferre, cuius criminationibus
10   3, 53| principem, nec sine occulta in Mucianum insectatione: se Pannonicas
11   3, 53|    adfuerint. nec fefellere ea Mucianum; inde graves simultates,
12   3, 78|      causa tam pravae morae ut Mucianum opperirentur. nec defuere
13   4, 39|       praeponebatur, vis penes Mucianum erat, nisi quod pleraque
14   4, 44|     sunt. nec ideo lenita erga Mucianum invidia: quippe Sosianus
15   4, 46|      fortunam paterentur; modo Mucianum, modo absentem principem,
16   4, 68|      cuncta in deterius audita Mucianum angebant, ne quamquam egregii