Historiae
Lib. Cap.
1 2, 49| et mansurum. hunc vitae finem habuit septimo et tricensimo
2 3, 62| animo exitium Valentis ut finem belli accepit. natus erat
3 3, 78| peractum bellum putant, finem eius insignivere. ne Petilius
4 4, 3 | expiato terrarum orbe cepisse finem videbantur: addidere alacritatem
5 4, 29| 29-~ ~Nec finem labori nox attulit: congestis
6 4, 45| magistratuum querebatur; nec finem iniuriae hic stetisse: planctum
7 4, 54| incendium Capitolii, ut finem imperio adesse crederent,
8 4, 58| in tot malis [hostium] ut finem miseriarum expecto: vestri
9 4, 63| opulentia auctuque; neque alium finem belli rebantur quam si promisca
10 5, 4 | placuisse ferunt, quia is finem laborum tulerit; dein blandiente
De vita Iulii Agricolae
Cap.
11 12 | Britanniae parte brevis, ut finem atque initium lucis exiguo
12 33 | priorum exercituum terminos, finem Britanniae non fama nec
13 35 | militum ardor eminebat, et finem orationis ingens alacritas
Annales
Lib. Cap.
14 1, 17| tolerent. ne dimissis quidem finem esse militiae, sed apud
15 1, 17| decumus stipendii annus finem adferret, ne ultra sub vexillis
16 1, 35| in isdem laboribus, sed finem tam exercitae militiae neque
17 1, 52| crederetur. paucioribus Drusum et finem Illyrici motus laudavit,
18 1, 78| quibus sedecim stipendiorum finem expresserant, abolita in
19 1, 80| imperia ac plerosque ad finem vitae in isdem exercitibus
20 2, 2 | 2-~ ~Post finem Phraatis et sequentium regum
21 2, 14| si taedio viarum ac maris finem cupiant, hac acie parari:
22 2, 21| solam internicionem gentis finem bello fore. iamque sero
23 2, 27| negotii initium, ordinem, finem curatius disseram, quia
24 2, 42| nedum infima insolita sunt, finem vitae sponte an fato implevit.
25 4, 38| ipsos precor, hos ut mihi ad finem usque vitae quietam et intellegentem
26 4, 50| occidere, sed Tarsa properum finem, abrumpendas pariter spes
27 4, 58| causa multis fuit properum finem vitae coniectantibus vulgantibusque;
28 6, 11| potestatem et paucos intra dies finem accepit quasi nescius exercendi;
29 6, 22| opinionem non initia nostri, non finem, non denique homines dis
30 6, 26| dum intemptatus, honestum finem voluisse. Ceterum Agrippinae
31 6, 29| interdicere domo eumque finem gratiae ponere: id se repetivisse
32 6, 40| ergo omissa defensione finem vitae sibi posuit. ~
33 6, 45| fuit ob propinquum vitae finem. neque enim multo post supremi
34 12, 52| in exilium agitur, quasi finem principis per Chaldaeos
35 12, 63| magnitudine onerum urgente finem aut modum orabant, adnitente
36 14, 9 | an metu exitii. hunc sui finem multos ante annos crediderat
37 14, 38| mandabat, nullum proelio[rum] finem exspectarent, nisi succederetur
38 14, 47| adulantibus circum, qui finem imperio adesse dicebant,
39 14, 52| quotiens caneret. quem ad finem nihil in re publica clarum
40 14, 64| templis decreta quem ad finem memorabimus? quicumque casus
41 15, 50| dum scelera principis, et finem adesse imperio diligendumque,
42 16, 6 | 6-~ ~Post finem ludicri Poppaea mortem obiit,
43 16, 15| longinquis in agris apud finem Ligurum id temporis erat:
44 16, 26| duxerit, eorum gloria peteret finem. aderat consilio Rusticus
Dialogus de oratoribus
Cap.
45 22 | quas senior iam et iuxta finem vitae composuit, id est,
|