Historiae
   Lib. Cap.
 1   1, 12|          iam aetate Galbae. paucis iudicium aut rei publicae amor: multi
 2   1, 16|        ultra aestimatur: adoptandi iudicium integrum et, si velis eligere,
 3   1, 32|           postularent: neque illis iudicium aut veritas, quippe eodem
 4   1, 45|            Galbam, laudare militum iudicium, exosculari Othonis manum;
 5   1, 46|        Flavium Sabinum praefecere, iudicium Neronis secuti, sub quo
 6   1, 83|          honestas rerum causas, ni iudicium adhibeas, perniciosi exitus
 7   4, 7 |        Helvidio quid ita Marcellus iudicium magistratuum pavesceret:
 8   4, 40|        quidem laude caruit. iustum iudicium explesse Musonius videbatur,
 9   4, 44|        Mucianus, ne sperni senatus iudicium et cunctis sub Nerone admissis


Annales
   Lib. Cap.
10   1, 44|          primae C. Caetronium, qui iudicium et poenas de singulis in
11   1, 72|          veteres idem, sed alia in iudicium veniebant, si quis proditione
12   1, 80|          eius ingenium, ita anxium iudicium; neque enim eminentis virtutes
13   3, 8 |    sperabat. Tiberius quo integrum iudicium ostentaret, exceptum comiter
14   3, 56|      Germanico integrum inter duos iudicium tenuisset. sed principio
15   4, 14|       praecipuum fuit rerum omnium iudicium, qua tempestate Graeci conditis
16   4, 30|          postulatus ante perfectum iudicium se ipse vita privavisset.
17   4, 38|            quae saxo struuntur, si iudicium posterorum in odium vertit,
18   4, 43|            idem imperatoris Mummii iudicium; sic Milesios permisso publice
19   6, 8 |        extollas: tibi summum rerum iudicium di dedere, nobis obsequii
20   6, 22|          talia audienti in incerto iudicium est fatone res mortalium
21   6, 23|           defuerat tempus subeundi iudicium consulari seni, tot consularium
22  11, 6 |      Cossutianus et ceteri qui non iudicium, quippe in manifestos, sed
23  11, 25| excusatosque simul propositurum ut iudicium censorum ac pudor sponte
24  12, 3 |           animo principis, cui non iudicium, non odium erat nisi indita
25  13, 27|           perpetratum ingenuitatis iudicium erat. ~
26  14, 17|        mortes deflebant. cuius rei iudicium princeps senatui, senatus


Dialogus de oratoribus
   Cap.
27 25     |         sed simpliciter et ingenue iudicium animi sui detexisse. An
28 27     |          eius modi sermonum legem, iudicium animi citra damnum adfectus