Trans Suionas
aliud mare, pigrum ac prope inmotum, quo cingi cludique terrarum orbem hinc
fides, quod extremus cadentis iam solis fulgor in ortus edurat adeo clarus, ut
sidera hebetet; sonum insuper emergentis audiri formasque equorum et radios
capitis adspici persuasio adicit. Illuc usque (et fama vera) tantum natura.
Ergo iam dextro Suebici maris litore Aestiorum gentes adluuntur, quibus ritus
habitusque Sueborum, lingua Britannicae propior. Matrem deum venerantur.
Insigne superstitionis formas aprorum gestant: id pro armis omniumque tutela
securum deae cultorem etiam inter hostis praestat. Rarus ferri, frequens
fustium usus. Frumenta ceterosque fructus patientius quam pro solita Germanorum
inertia laborant. Sed et mare scrutantur, ac soli omnium sucinum, quod ipsi
glesum vocant, inter vada atque in ipso litore legunt. Nec quae natura, quaeve
ratio gignat, ut barbaris, quaesitum compertumve; diu quin etiam inter cetera
eiectamenta maris iacebat, donec luxuria nostra dedit nomen. Ipsis in nullo usu; rude legitur, informe profertur,
pretiumque mirantes accipiunt. Sucum tamen arborum esse intellegas, quia
terrena quaedam atque etiam volucria animalia plerumque interlucent, quae
implicata umore mox durescente materia cluduntur. Fecundiora igitur nemora
lucosque sicut Orientis secretis, ubi tura balsamaque sudantur, ita Occidentis
insulis terrisque inesse crediderim, quae vicini solis radiis expressa atque
liquentia in proximum mare labuntur ac vi tempestatum in adversa litora
exundant. Si naturam sucini admoto igni temptes, in modum taedae accenditur
alitque flammam pinguem et olentem; mox ut in picem resinamve lentescit.
Suionibus Sitonum gentes continuantur. Cetera
similes uno differunt, quod femina dominatur; in tantum non modo a libertate
sed etiam a servitute degenerant.
|