Hic
Suebiae finis. Peucinorum Venedorumque et Fennorum nationes Germanis an
Sarmatis adscribam dubito, quamquam Peucini, quos quidam Bastarnas vocant,
sermone, cultu, sede ac domiciliis ut Germani agunt. Sordes omnium ac torpor
procerum; conubiis mixtis nonnihil in Sarmatarum habitum foedantur. Venedi
multum ex moribus traxerunt; nam quidquid inter Peucinos Fennosque silvarum ac
montium erigitur latrociniis pererrant. Hi
tamen inter Germanos potius referuntur, quia et domos figunt et scuta gestant
et pedum usu ac pernicitate gaudent: quae omnia diversa Sarmatis sunt in
plaustro equoque viventibus. Fennis mira feritas, foeda paupertas: non arma,
non equi, non penates; victui herba, vestitui pelles, cubile humus: solae in
sagittis spes, quas inopia ferri ossibus asperant. Idemque venatus viros pariter ac
feminas alit; passim enim comitantur partemque praedae petunt. Nec aliud
infantibus ferarum imbriumque suffugium quam ut in aliquo ramorum nexu
contegantur: huc redeunt iuvenes, hoc senum receptaculum. Sed beatius
arbitrantur quam ingemere agris, inlaborare domibus, suas alienasque fortunas
spe metuque versare: securi adversus homines, securi adversus deos rem
difficillimam adsecuti sunt, ut illis ne voto quidem opus esset. Cetera iam
fabulosa: Hellusios et Oxionas ora hominum voltusque, corpora atque artus
ferarum gerere: quod ego ut incompertum in medio relinquam.
|