Potentia
principatus divisa in Titum Vinium consulem Cornelium Laconem praetorii
praefectum; nec minor gratia Icelo Galbae liberto, quem anulis donatum equestri
nomine Marcianum vocitabant. hi discordes et rebus minoribus sibi quisque
tendentes, circa consilium eligendi successoris in duas factiones scindebantur.
Vinius pro M. Othone, Laco atque Icelus consensu non tam unum aliquem fovebant
quam alium. neque erat Galbae ignota Othonis ac Titi Vinii amicitia; et
rumoribus nihil silentio transmittentium, quia Vinio vidua filia, caelebs Otho,
gener ac socer destinabantur. credo et rei publicae curam subisse, frustra a
Nerone translatae si apud Othonem relinqueretur. namque Otho pueritiam
incuriose, adulescentiam petulanter egerat, gratus Neroni aemulatione luxus.
eoque Poppaeam Sabinam, principale scortum, ut apud conscium libidinum
deposuerat, donec Octaviam uxorem amoliretur. mox suspectum in eadem Poppaea in
provinciam Lusitaniam specie legationis seposuit. Otho comiter administrata
provincia primus in partis transgressus nec segnis et, donec bellum fuit, inter
praesentis splendidissimus, spem adoptionis statim conceptam acrius in dies
rapiebat, faventibus plerisque militum, prona in eum aula Neronis ut similem.
|