Ipsos
Germanos indigenas crediderim minimeque aliarum gentium adventibus et hospitiis
mixtos, quia nec terra olim, sed classibus advehebantur qui mutare sedes
quaerebant, et inmensus ultra utque sic dixerim adversus Oceanus raris ab orbe
nostro navibus aditur. Quis porro,
praeter periculum horridi et ignoti maris, Asia aut Africa aut Italia relicta
Germaniam peteret, informem terris, asperam caelo, tristem cultu adspectuque,
nisi si patria sit? Celebrant carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae et annalium
genus est, Tuistonem deum terra editum. Ei filium Mannum, originem gentis
conditoremque, Manno tris filios adsignant, e quorum nominibus proximi Oceano
Ingaevones, medii Herminones, ceteri Istaevones vocentur. Quidam, ut in licentia
vetustatis, pluris deo ortos plurisque gentis appellationes, Marsos Gambrivios
Suebos Vandilios adfirmant, eaque vera et antiqua nomina. Ceterum Germaniae
vocabulum recens et nuper additum, quoniam qui primi Rhenum transgressi Gallos
expulerint ac nunc Tungri, tunc Germani vocati sint: ita nationis nomen, non
gentis evaluisse paulatim, ut omnes primum a victore ob metum, mox etiam a se
ipsis, invento nomine Germani vocarentur.
|