«Quis ad
vos processerim commilitones, dicere non possum, quia nec privatum me vocare
sustineo princeps a vobis nominatus, nec principem alio imperante. vestrum
quoque nomen in incerto erit donec dubitabitur imperatorem populi Romani in
castris an hostem habeatis. auditisne ut poena mea et supplicium vestrum simul
postulentur? adeo manifestum est neque perire nos neque salvos esse nisi una
posse; et cuius lenitatis est Galba, iam fortasse promisit, ut qui nullo
exposcente tot milia innocentissimorum militum trucidaverit. horror animum
subit quotiens recordor feralem introitum et hanc solam Galbae victoriam, cum
in oculis urbis decimari deditos iuberet, quos deprecantis in fidem acceperat.
his auspiciis urbem ingressus, quam gloriam ad principatum attulit nisi occisi
Obultronii Sabini et Cornelii Marcelli in Hispania, Betui Cilonis in Gallia,
Fontei Capitonis in Germania, Clodii Macri in Africa, Cingonii in via,
Turpiliani in urbe, Nymphidii in castris? quae usquam provincia, quae castra
sunt nisi cruenta et maculata aut, ut ipse praedicat, emendata et correcta? nam
quae alii scelera, hic remedia vocat, dum falsis nominibus severitatem pro
saevitia, parsimoniam pro avaritia, supplicia et contumelias vestras
disciplinam appellat. septem a Neronis fine menses sunt, et iam plus rapuit
Icelus quam quod Polycliti et Vatinii et Aegiali perdiderunt. minore avaritia
ac licentia grassatus esset T. Vinius si ipse imperasset: nunc et subiectos nos
habuit tamquam suos et vilis ut alienos. una illa domus sufficit donativo quod
vobis numquam datur et cotidie exprobratur.»
|