Pridie idus Martias commendata patribus re
publica reliquias Neronianarum sectionum nondum in fiscum conversas revocatis
ab exilio concessit, iustissimum donum et in speciem magnificum, sed festinata
iam pridem exactione usu sterile. mox vocata contione maiestatem urbis et
consensum populi ac senatus pro se attollens, adversum Vitellianas partis
modeste disseruit, inscitiam potius legionum quam audaciam increpans, nulla
Vitellii mentione, sive ipsius ea moderatio, seu scriptor orationis sibi
metuens contumeliis in Vitellium abstinuit, quando, ut in consiliis militiae
Suetonio Paulino et Mario Celso, ita in rebus urbanis Galeri Trachali ingenio
Othonem ut credebatur; et erant qui genus ipsum orandi noscerent, crebro fori
usu celebre et ad implendas populi auris latum et sonans. clamor vocesque vulgi
ex more adulandi nimiae et falsae: quasi dictatorem Caesarem aut imperatorem
Augustum prosequerentur, ita studiis votisque certabant, nec metu aut amore,
sed ex libidine servitii: ut in familiis, privata cuique stimulatio, et vile
iam decus publicum. profectus Otho quietem urbis curasque imperii Salvio
Titiano fratri permisit.
|