In
civitate discordi et ob crebras principum mutationes inter libertatem ac
licentiam incerta parvae quoque res magnis motibus agebantur. Vibius Crispus,
pecunia potentia ingenio inter claros magis quam inter bonos, Annium Faustum
equestris ordinis, qui temporibus Neronis delationes factitaverat, ad
cognitionem senatus vocabat; nam recens Galbae principatu censuerant patres, ut
accusatorum causae noscerentur. id senatus consultum varie iactatum et, prout
potens vel inops reus
inciderat, infirmum aut validum, retinebat adhuc [aliquid] terroris. et propria
vi Crispus incubuerat delatorem fratris sui pervertere, traxeratque magnam
senatus partem, ut indefensum et inauditum dedi ad exitium postularent. contra
apud alios nihil aeque reo proderat quam nimia potentia accusatoris: dari
tempus, edi crimina, quamvis invisum ac nocentem more tamen audiendum
censebant. et valuere primo dilataque in paucos dies cognitio: mox damnatus est
Faustus, nequaquam eo adsensu civitatis quem pessimis moribus meruerat: quippe
ipsum Crispum easdem accusationes cum praemio exercuisse meminerant, nec poena
criminis sed ultor displicebat.
|