Munientibus
castra apud Ticinum de adversa Caecinae pugna adlatum, et prope renovata
seditio tamquam fraude et cunctationibus Valentis proelio defuissent: nolle
requiem, non expectare ducem, anteire signa, urgere signiferos; rapido agmine
Caecinae iunguntur. improspera Valentis fama apud exercitum Caecinae erat:
expositos se tanto pauciores integris hostium viribus querebantur, simul in
suam excusationem et adventantium robur per adulationem attollentes, ne ut
victi et ignavi despectarentur. et quamquam plus virium, prope duplicatus
legionum auxiliorumque numerus erat Valenti, studia tamen militum in Caecinam
inclinabant, super benignitatem animi, qua promptior habebatur, etiam vigore
aetatis, proceritate corporis et quodam inani favore. hinc aemulatio ducibus:
Caecina ut foedum ac maculosum, ille ut tumidum ac vanum inridebant. sed
condito odio eandem utilitatem fovere, crebris epistulis sine respectu veniae probra
Othoni obiectantes, cum duces partium Othonis quamvis uberrima conviciorum in
Vitellium materia abstinerent.
|