Et media
acie perrupta fugere passim Othoniani, Bedriacum petentes. immensum id spatium,
obstructae strage corporum viae, quo plus caedis fuit; neque enim civilibus
bellis capti in praedam vertuntur. Suetonius Paulinus et Licinius Proculus
diversis itineribus castra vitavere. Vedium Aquilam tertiae decimae legionis
legatum irae militum inconsultus pavor obtulit. multo adhuc die vallum
ingressus clamore seditiosorum et fugacium circumstrepitur; non probris, non
manibus abstinent; desertorem proditoremque increpant, nullo proprio crimine
eius sed more vulgi suum quisque flagitium aliis obiectantes. Titianum et
Celsum nox iuvit, dispositis iam excubiis conpressisque militibus, quos Annius
Gallus consilio precibus auctoritate flexerat, ne super cladem adversae pugnae
suismet ipsi caedibus saevirent: sive finis bello venisset seu resumere arma mallent,
unicum victis in consensu levamentum. ceteris fractus animus: praetorianus
miles non virtute se sed proditione victum fremebat: ne Vitellianis quidem
incruentam fuisse victoriam, pulso equite, rapta legionis aquila; superesse cum
ipso Othone militum quod trans Padum fuerit, venire Moesicas legiones, magnam
exercitus partem Bedriaci remansisse: hos certe nondum victos et, si ita
ferret, honestius in acie perituros. his cogitationibus truces aut pavidi
extrema desperatione ad iram saepius quam in formidinem stimulabantur.
|