Opperiebatur
Otho nuntium pugnae nequaquam trepidus et consilii certus. maesta primum fama,
dein profugi e proelio perditas res patefaciunt. non expectavit militum ardor
vocem imperatoris; bonum haberet animum iubebant: superesse adhuc novas viris,
et ipsos extrema passuros ausurosque. neque erat adulatio: ire in aciem,
excitare partium fortunam furore quodam et instinctu flagrabant. qui procul
adstiterant, tendere manus, et proximi prensare genua, promptissimo Plotio
Firmo. is praetorii praefectus identidem orabat ne fidissimum exercitum, ne
optime meritos milites desereret: maiore animo tolerari adversa quam relinqui;
fortis et strenuos etiam contra fortunam insistere spei, timidos et ignavos ad
desperationem formidine properare. quas inter voces ut flexerat vultum aut
induraverat Otho, clamor et gemitus. nec praetoriani tantum, proprius Othonis
miles, sed praemissi e Moesia eandem obstinationem adventantis exercitus,
legiones Aquileiam ingressas nuntiabant, ut nemo dubitet potuisse renovari
bellum atrox, lugubre, incertum victis et victoribus.
|