Talia
locutus, ut cuique aetas aut dignitas, comiter appellatos, irent propere neu
remanendo iram victoris asperarent, iuvenes auctoritate, senes precibus
movebat, placidus ore, intrepidus verbis, intempestivas suorum lacrimas
coercens. dari navis ac vehicula abeuntibus iubet; libellos epistulasque studio
erga se aut in Vitellium contumeliis insignis abolet; pecunias distribuit parce
nec ut periturus. mox Salvium Cocceianum, fratris filium, prima iuventa,
trepidum et maerentem ultro solatus est, laudando pietatem eius, castigando
formidinem: an Vitellium tam inmitis animi fore ut pro incolumi tota domo ne
hanc quidem sibi gratiam redderet? mereri se festinato exitu clementiam
victoris; non enim ultima desperatione sed poscente proelium exercitu remisisse
rei publicae novissimum casum. satis sibi nominis, satis posteris suis
nobilitatis quaesitum. post Iulios Claudios Servios se primum in familiam novam
imperium intulisse: proinde erecto animo capesseret vitam, neu patruum sibi
Othonem fuisse aut oblivisceretur umquam aut nimium meminisset.
|