Inde Vitellius Cremonam flexit et spectato
munere Caecinae insistere Bedriacensibus campis ac vestigia recentis victoriae
lustrare oculis concupivit, foedum atque atrox spectaculum. intra
quadragensimum pugnae diem lacera corpora, trunci artus, putres virorum
equorumque formae, infecta tabo humus, protritis arboribus ac frugibus dira
vastitas. nec minus inhumana pars viae quam Cremonenses lauru rosaque
constraverant, extructis altaribus caesisque victimis regium in morem; quae
laeta in praesens mox perniciem ipsis fecere. aderant Valens et Caecina,
monstrabantque pugnae locos: hinc inrupisse legionum agmen, hinc equites coortos,
inde circumfusas auxiliorum manus: iam tribuni praefectique, sua quisque facta
extollentes, falsa vera aut maiora vero miscebant. vulgus quoque militum
clamore et gaudio deflectere via, spatia certaminum recognoscere, aggerem
armorum, strues corporum intueri mirari; et erant quos varia sors rerum
lacrimaeque et misericordia subiret. at non Vitellius flexit oculos nec tot
milia insepultorum civium exhorruit: laetus ultro et tam propinquae sortis
ignarus instaurabat sacrum dis loci.
|