Ad ea Antonius Primus (is acerrimus belli
concitator) festinationem ipsis utilem, Vitellio exitiosam disseruit. plus
socordiae quam fiduciae accessisse victoribus; neque enim in procinctu et
castris habitos: per omnia Italiae municipia desides, tantum hospitibus metuendos,
quanto ferocius ante se egerint, tanto cupidius insolitas voluptates hausisse.
circo quoque ac theatris et amoenitate urbis emollitos aut valetudinibus
fessos: sed addito spatio rediturum et his robur meditatione belli; nec procul
Germaniam, unde vires; Britanniam freto dirimi, iuxta Gallias Hispaniasque,
utrimque viros equos tributa, ipsamque Italiam et opes urbis; ac si inferre
arma ultro velint, duas classis vacuumque Illyricum mare. quid tum claustra
montium profutura? quid tractum in aestatem aliam bellum? unde interim pecuniam
et commeatus? quin potius eo ipso uterentur quod Pannonicae legiones deceptae
magis quam victae resurgere in ultionem properent, Moesici exercitus integras
viris attulerint. si numerus militum potius quam legionum putetur, plus hinc
roboris, nihil libidinum; et profuisse disciplinae ipsum pudorem: equites vero
ne tum quidem victos, sed quamquam rebus adversis disiectam Vitellii aciem.
«duae tunc Pannonicae ac Moesicae alae perrupere hostem: nunc sedecim alarum
coniuncta signa pulsu sonituque et nube ipsa operient ac superfundent oblitos
proeliorum equites equosque. nisi quis retinet, idem suasor auctorque consilii
ero. vos, quibus fortuna in integro est, legiones continete: mihi expeditae
cohortes sufficient. iam reseratam Italiam, impulsas Vitellii res audietis.
iuvabit sequi et vestigiis vincentis insistere.»
|