Adventu deinde duarum legionum, e quibus
tertiam Dillius Aponianus, octavam Numisius Lupus ducebant, ostentare viris et
militari vallo Veronam circumdare placuit. forte Galbianae legioni in adversa
fronte valli opus cesserat, et visi procul sociorum equites vanam formidinem ut
hostes fecere. rapiuntur arma metu proditionis. ira militum in Tampium
Flavianum incubuit, nullo criminis argumento, sed iam pridem invisus turbine
quodam ad exitium poscebatur: propinquum Vitellii, proditorem Othonis,
interceptorem donativi clamitabant. nec defensioni locus, quamquam supplicis
manus tenderet, humi plerumque stratus, lacera veste, pectus atque ora singultu
quatiens. id ipsum apud infensos incitamentum erat, tamquam nimius pavor
conscientiam argueret. obturbabatur militum vocibus Aponius, cum loqui
coeptaret; fremitu et clamore ceteros aspernantur. uni Antonio apertae militum
aures; namque et facundia aderat mulcendique vulgum artes et auctoritas. ubi
crudescere seditio et a conviciis ac probris ad tela et manus transibant, inici
catenas Flaviano iubet. sensit ludibrium miles, disiectisque qui tribunal
tuebantur extrema vis parabatur. opposuit sinum Antonius stricto ferro, aut
militum se manibus aut suis moriturum obtestans, ut quemque notum et aliquo
militari decore insignem aspexerat, ad ferendam opem nomine ciens. mox
conversus ad signa et bellorum deos, hostium potius exercitibus illum furorem,
illam discordiam inicerent orabat, donec fatisceret seditio et extremo iam die
sua quisque in tentoria dilaberentur. profectus eadem nocte Flavianus obviis
Vespasiani litteris discrimini exemptus est.
|