|
Tum Antonius inserens se manipulis, ubi
aspectu et auctoritate silentium fecerat, non se decus neque pretium eripere
tam bene meritis adfirmabat, sed divisa inter exercitum ducesque munia: militibus
cupidinem pugnandi convenire, duces providendo, consultando, cunctatione
saepius quam temeritate prodesse. ut pro virili portione armis ac manu
victoriam iuverit, ratione et consilio, propriis ducis artibus, profuturum;
neque enim ambigua esse quae occurrant, noctem et ignotae situm urbis, intus
hostis et cuncta insidiis opportuna. non si pateant portae, nisi explorato,
nisi die intrandum. an obpugnationem inchoaturos adempto omni prospectu, quis
aequus locus, quanta altitudo moenium, tormentisne et telis an operibus et
vineis adgredienda urbs foret? mox conversus ad singulos, num securis
dolabrasque et cetera expugnandis urbibus secum attulissent, rogitabat. et cum
abnuerent, «gladiisne» inquit «et pilis perfringere ac subruere muros ullae
manus possunt? si aggerem struere, si pluteis cratibusve protegi necesse
fuerit, ut vulgus improvidum inriti stabimus, altitudinem turrium et aliena
munimenta mirantes? quin potius mora noctis unius, advectis tormentis
machinisque, vim victoriamque nobiscum ferimus?» simul lixas calonesque cum
recentissimis equitum Bedriacum mittit, copias ceteraque usui adlaturos.
|