Aegre id pati Antonius et culpam in Mucianum
conferre, cuius criminationibus eviluissent pericula sua; nec sermonibus
temperabat, immodicus lingua et obsequii insolens. litteras ad Vespasianum
composuit iactantius quam ad principem, nec sine occulta in Mucianum
insectatione: se Pannonicas legiones in arma egisse; suis stimulis excitos
Moesiae duces, sua constantia perruptas Alpis, occupatam Italiam, intersepta
Germanorum Raetorumque auxilia. quod discordis dispersasque Vitellii legiones
equestri procella, mox peditum vi per diem noctemque fudisset, id pulcherrimum
et sui operis. casum Cremonae bello imputandum: maiore damno, plurium urbium
excidiis veteres civium discordias rei publicae stetisse. non se nuntiis neque
epistulis, sed manu et armis imperatori suo militare; neque officere gloriae
eorum qui Daciam interim composuerint: illis Moesiae pacem, sibi salutem securitatemque
Italiae cordi fuisse; suis exhortationibus Gallias Hispaniasque, validissimam
terrarum partem, ad Vespasianum conversas. sed cecidisse in inritum labores si
praemia periculorum soli adsequantur qui periculis non adfuerint. nec fefellere
ea Mucianum; inde graves simultates, quas Antonius simplicius, Mucianus callide
eoque implacabilius nutriebat.
|