Nec quisquam adeo rerum humanarum immemor
quem non commoveret illa facies, Romanum principem et generis humani paulo ante
dominum relicta fortunae suae sede per populum, per urbem exire de imperio.
nihil tale viderant, nihil audierant. repentina vis dictatorem Caesarem
oppresserat, occultae Gaium insidiae, nox et ignotum rus fugam Neronis
absconderant, Piso et Galba tamquam in acie cecidere: in sua contione
Vitellius, inter suos milites, prospectantibus etiam feminis, pauca et praesenti
maestitiae congruentia locutus--cedere se pacis et rei publicae causa,
retinerent tantum memoriam sui fratremque et coniugem et innoxiam liberorum
aetatem miserarentur--, simul filium protendens, modo singulis modo universis
commendans, postremo fletu praepediente adsistenti consuli (Caecilius Simplex
erat) exolutum a latere pugionem, velut ius necis vitaeque civium, reddebat.
aspernante consule, reclamantibus qui in contione adstiterant, ut in aede
Concordiae positurus insignia imperii domumque fratris petiturus discessit.
maior hic clamor obsistentium penatibus privatis, in Palatium vocantium.
interclusum aliud iter, idque solum quo in sacram viam pergeret patebat: tum
consilii inops in Palatium redit.
|