Plurimum molis in obpugnatione castrorum
fuit, quae acerrimus quisque ut novissimam spem retinebant. eo intentius
victores, praecipuo veterum cohortium studio, cuncta validissimarum urbium
excidiis reperta simul admovent, testudinem tormenta aggeres facesque, quidquid
tot proeliis laboris ac periculi hausissent, opere illo consummari clamitantes.
urbem senatui ac populo Romano, templa dis reddita: proprium esse militis decus
in castris: illam patriam, illos penatis. ni statim recipiantur, noctem in
armis agendam. contra Vitelliani, quamquam numero fatoque dispares, inquietare
victoriam, morari pacem, domos arasque cruore foedare suprema victis solacia
amplectebantur. multi semianimes super turris et propugnacula moenium
expiravere: convulsis portis reliquus globus obtulit se victoribus, et cecidere
omnes contrariis vulneribus, versi in hostem: ea cura etiam morientibus decori
exitus fuit. Vitellius capta urbe per aversam Palatii partem Aventinum in domum
uxoris sellula defertur, ut si diem latebra vitavisset, Tarracinam ad cohortis
fratremque perfugeret. dein mobilitate ingenii et, quae natura pavoris est, cum
omnia metuenti praesentia maxime displicerent, in Palatium regreditur vastum
desertumque, dilapsis etiam infimis servitiorum aut occursum eius
declinantibus. terret solitudo et tacentes loci; temptat clausa, inhorrescit
vacuis; fessusque misero errore et pudenda latebra semet occultans ab Iulio
Placido tribuno cohortis protrahitur. vinctae pone tergum manus; laniata veste,
foedum spectaculum, ducebatur, multis increpantibus, nullo inlacrimante:
deformitas exitus misericordiam abstulerat. obvius e Germanicis militibus
Vitellium infesto ictu per iram, vel quo maturius ludibrio eximeret, an
tribunum adpetierit, in incerto fuit: aurem tribuni amputavit ac statim
confossus est.
|