Marcellus
non suam sententiam impugnari, sed consulem designatum censuisse dicebat,
secundum vetera exempla quae sortem legationibus posuissent, ne ambitioni aut
inimicitiis locus foret. nihil evenisse cur antiquitus instituta exolescerent
aut principis honor in cuiusquam contumeliam verteretur; sufficere omnis obsequio.
id magis vitandum ne pervicacia quorundam inritaretur animus novo principatu
suspensus et vultus quoque ac sermones omnium circumspectans. se meminisse
temporum quibus natus sit, quam civitatis formam patres avique instituerint;
ulteriora mirari, praesentia sequi; bonos imperatores voto expetere,
qualiscumque tolerare. non magis sua oratione Thraseam quam iudicio senatus
adflictum; saevitiam Neronis per eius modi imagines inlusisse, nec minus sibi
anxiam talem amicitiam quam aliis exilium. denique constantia fortitudine
Catonibus et Brutis aequaretur Helvidius: se unum esse ex illo senatu, qui
simul servierit. suadere etiam Prisco ne supra principem scanderet, ne
Vespasianum senem triumphalem, iuvenum liberorum patrem, praeceptis coerceret.
quo modo pessimis imperatoribus sine fine dominationem, ita quamvis egregiis
modum libertatis placere. haec magnis utrimque contentionibus iactata diversis
studiis accipiebantur. vicit pars quae sortiri legatos malebat, etiam mediis
patrum adnitentibus retinere morem; et splendidissimus quisque eodem inclinabat
metu invidiae, si ipsi eligerentur.
|