|
Sic
mitigatis animis Bonnam, hiberna primae legionis, ventum. infensior illic miles
culpam cladis in Hordeonium vertebat: eius iussu derectam adversus Batavos
aciem, tamquam a Mogontiaco legiones sequerentur; eiusdem proditione caesos,
nullis supervenientibus auxiliis: ignota haec ceteris exercitibus neque
imperatori suo nuntiari, cum adcursu tot provinciarum extingui repens perfidia
potuerit. Hordeonius exemplaris omnium litterarum, quibus per Gallias
Britanniamque et Hispanias auxilia orabat, exercitui recitavit instituitque
pessimum facinus, ut epistulae aquiliferis legionum traderentur, a quis ante
militi quam ducibus legebantur. tum e seditiosis unum vinciri iubet, magis
usurpandi iuris, quam quia unius culpa foret. motusque Bonna exercitus in
coloniam Agrippinensem, adfluentibus auxiliis Gallorum, qui primo rem Romanam
enixe iuvabant: mox valescentibus Germanis pleraeque civitates adversum nos
arma <sumpsere> spe libertatis et, si exuissent servitium, cupidine
imperitandi. gliscebat iracundia legionum, nec terrorem unius militis vincula
indiderant: quin idem ille arguebat ultro conscientiam ducis, tamquam nuntius
inter Civilem Flaccumque falso crimine testis veri opprimeretur. conscendit
tribunal Vocula mira constantia, prensumque militem ac vociferantem duci ad
supplicium iussit: et dum mali
pavent, optimus quisque iussis paruere. exim consensu ducem Voculam
poscentibus, Flaccus summam rerum ei permisit.
|