|
Senatus
inchoantibus primoribus ius iurandum concepit quo certatim omnes magistratus,
ceteri, ut sententiam rogabantur, deos testis advocabant, nihil ope sua factum
quo cuiusquam salus laederetur, neque se praemium aut honorem ex calamitate
civium cepisse, trepidis et verba iuris iurandi per varias artis mutantibus,
quis flagitii conscientia inerat. probabant religionem patres, periurium
arguebant; eaque velut censura in Sariolenum Voculam et Nonium Attianum et
Cestium Severum acerrime incubuit, crebris apud Neronem delationibus famosos.
Sariolenum et recens crimen urgebat, quod apud Vitellium molitus eadem foret:
nec destitit senatus manus intentare Voculae, donec curia excederet. ad Paccium
Africanum transgressi eum quoque proturbant, tamquam Neroni Scribonios fratres
concordia opibusque insignis ad exitium monstravisset. Africanus neque fateri
audebat neque abnuere poterat: in Vibium Crispum, cuius interrogationibus
fatigabatur, ultro conversus, miscendo quae defendere nequibat, societate
culpae invidiam declinavit.
|