Namque absentia legati remoto metu Britanni
agitare inter se mala servitutis, conferre iniurias et interpretando accendere:
nihil profici patientia nisi ut graviora tamquam ex facili tolerantibus
imperentur. Singulos sibi olim reges fuisse, nunc binos imponi, e quibus legatus
in sanguinem, procurator in bona saeviret. Aeque discordiam praepositorum,
aeque concordiam subiectis exitiosam. Alterius manus centuriones, alterius servos vim
et contumelias miscere. Nihil iam
cupiditati, nihil libidini exceptum. In proelio fortiorem esse qui spoliet:
nunc ab ignavis plerumque et imbellibus eripi domos, abstrahi liberos, iniungi
dilectus, tamquam mori tantum pro patria nescientibus. Quantulum enim transisse
militum, si sese Britanni numerent? Sic Germanias excussisse iugum: et flumine,
non Oceano defendi. Sibi patriam coniuges parentes, illis avaritiam et luxuriam causas belli
esse. Recessuros, ut divus Iulius recessisset, modo virtutem maiorum suorum
aemularentur. Neve proelii unius aut alterius eventu pavescerent: plus impetus
felicibus, maiorem constantiam penes miseros esse. Iam Britannorum etiam deos misereri, qui Romanum ducem
absentem, qui relegatum in alia insula exercitum detinerent; iam ipsos, quod
difficillimum fuerit, deliberare. Porro in eius modi consiliis periculosius esse
deprehendi quam audere.
|