|
Hunc
Britanniae statum, has bellorum vices media iam aestate transgressus Agricola
invenit, cum et milites velut omissa expeditione ad securitatem et hostes ad
occasionem verterentur. Ordovicum civitas haud multo ante adventum eius alam in
finibus suis agentem prope universam obtriverat, eoque initio erecta provincia.
Et quibus bellum volentibus erat, probare exemplum ac recentis legati animum
opperiri, cum Agricola, quamquam transvecta aestas, sparsi per provinciam
numeri, praesumpta apud militem illius anni quies, tarda et contraria bellum
incohaturo, et plerisque custodiri suspecta potius videbatur, ire obviam
discrimini statuit; contractisque legionum vexillis et modica auxiliorum manu,
quia in aequum degredi Ordovices non audebant, ipse ante agmen, quo ceteris par
animus simili periculo esset, erexit aciem. Caesaque
prope universa gente, non ignarus instandum famae ac, prout prima cessissent,
terrorem ceteris fore, Monam insulam, cuius possessione revocatum Paulinum
rebellione totius Britanniae supra memoravi, redigere in potestatem animo
intendit. Sed,
ut in subitis consiliis, naves deerant: ratio et constantia ducis transvexit.
Depositis omnibus sarcinis lectissimos auxiliarium, quibus nota vada et patrius
nandi usus, quo simul seque et arma et equos regunt, ita repente inmisit, ut
obstupefacti hostes, qui classem, qui navis, qui mare expectabant, nihil arduum
aut invictum crediderint sic ad bellum venientibus. Ita petita pace ac dedita
insula clarus ac magnus haberi Agricola, quippe cui ingredienti provinciam,
quod tempus alii per ostentationem et officiorum ambitum transigunt, labor et
periculum placuisset. Nec Agricola prosperitate rerum in vanitatem usus,
expeditionem aut victoriam vocabat victos continuisse; ne laureatis quidem
gesta prosecutus est, sed ipsa dissimulatione famae famam auxit, aestimantibus
quanta futuri spe tam magna tacuisset.
|