Et nox quidem
gaudio praedaque laeta victoribus: Britanni palantes mixto virorum mulierumque
ploratu trahere vulneratos, vocare integros, deserere domos ac per iram ultro
incendere, eligere latebras et statim relinquere; miscere in vicem consilia
aliqua, dein separare; aliquando frangi aspectu pignorum suorum, saepius concitari.
Satisque constabat saevisse quosdam in coniuges ac liberos, tamquam
misererentur. Proximus dies faciem victoriae latius aperuit: vastum ubique
silentium, secreti colles, fumantia procul tecta, nemo exploratoribus obvius.
Quibus in omnem partem dimissis, ubi incerta fugae vestigia neque usquam
conglobari hostis compertum (et exacta iam aestate spargi bellum nequibat), in
finis Borestorum exercitum deducit. Ibi acceptis obsidibus, praefecto classis
circumvehi Britanniam praecipit. Datae ad id vires, et praecesserat terror.
Ipse peditem atque equites lento itinere, quo novarum gentium animi ipsa
transitus mora terrerentur, in hibernis locavit. Et simul classis secunda
tempestate ac fama Trucculensem portum tenuit, unde proximo Britanniae latere
praelecto omni redierat.
|