Natus erat
Agricola Gaio Caesare tertium consule idibus Iuniis: excessit quarto et quinquagesimo
anno, decimum kalendas Septembris Collega Priscinoque consulibus. Quod si
habitum quoque eius posteri noscere velint, decentior quam sublimior fuit;
nihil impetus in vultu: gratia oris supererat. Bonum virum facile crederes,
magnum libenter. Et ipse quidem, quamquam medio in spatio integrae aetatis
ereptus, quantum ad gloriam, longissimum aevum peregit. Quippe et vera bona, quae in virtutibus sita sunt,
impleverat, et consulari ac triumphalibus ornamentis praedito quid aliud
adstruere fortuna poterat? Opibus nimiis non gaudebat, speciosae [non]
contigerant. Filia atque uxore superstitibus potest videri etiam beatus
incolumi dignitate, florente fama, salvis adfinitatibus et amicitiis futura
effugisse. Nam sicut ei [non licuit] durare in hanc beatissimi saeculi lucem ac
principem Traianum videre, quod augurio votisque apud nostras auris ominabatur,
ita festinatae mortis grande solacium tulit evasisse postremum illud tempus,
quo Domitianus non iam per intervalla ac spiramenta temporum, sed continuo et velut
uno ictu rem publicam exhausit.
|