Primum
facinus novi principatus fuit Postumi Agrippae caedes, quem ignarum inerumumque
quamvis firmatus animo centurio aegre confecit. nihil de ea re Tiberius apud
senatum disseruit: patris iussa simulabat, quibus praescripsisset tribuno
custodiae adposito, ne cunctaretur Agrippam morte adficere, quandoque ipse
supremum diem explevisset. multa sine dubio saevaque Augustus de moribus
adulescentis questus, ut exilium eius senatus consulto sanciretur perfecerat:
ceterum in nullius umquam suorum necem duravit, neque mortem nepoti pro
securitate privigni inlatam credibile erat. propius vero Tiberium ac Liviam,
illum metu, hanc novercalibus odiis, suspecti et invisi iuvenis caedem
festinavisse. nuntianti centurioni, ut mos militiae, factum esse quod imperasset,
neque imperasse sese et rationem facti reddendam apud senatum respondit. quod
postquam Sallustius Crispus particeps secretorum (is ad tribunum miserat
codicillos) comperit, metuens ne reus
subderetur, iuxta periculoso ficta seu vera promeret, monuit Liviam ne arcana
domus, ne consilia amicorum, ministeria militum vulgarentur, neve Tiberius vim
principatus resolveret cunta ad senatum vocando: eam condicionem esse
imperandi, ut non aliter ratio constet quam si uni reddatur.
|