At Romae
ruere in servitium consules, patres, eques. quanto quis inlustrior, tanto magis
falsi ac festinantes, vultuque composito, ne laeti excessu principis neu
tristiores primordio, lacrimas gaudium, questus adulationem miscebant. Sex.
Pompeius et Sex. Appuleius consules primi in verba Tiberii Caesaris iuravere,
apudque eos Seius Strabo et C. Turranius, ille praetoriarum cohortium
praefectus, hic annonae; mox senatus milesque et populus. Nam Tiberius cuncta
per consules incipiebat, tamquam vetere re publica et ambiguus imperandi: ne
edictum quidem, quo patres in curiam vocabat, nisi tribuniciae potestatis
praescriptione posuit sub Augusto acceptae. verba edicti fuere pauca et sensu
permodesto: de honoribus parentis consulturum, neque abscedere a corpore, idque
unum ex publicis muneribus usurpare. sed defuncto Augusto signum praetoriis
cohortibus ut imperator dederat; excubiae, arma, cetera aulae; miles in forum,
miles in curiam comitabatur. litteras ad exercitus tamquam adepto principatu
misit, nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur. causa praecipua ex
formidine, ne Germanicus, in cuius manu tot legiones, immensa sociorum auxilia,
mirus apud populum favor, habere imperium quam exspectare mallet. dabat et
famae, ut vocatus electusque potius a re publica videretur quam per uxorium
ambitum et senili adoptione inrepsisse. postea cognitum est ad introspiciendas
etiam procerum voluntates inductam dubitationem: nam verba vultus in crimen
detorquens recondebat.
|